Ervaring
In april 2021 voelde ik ineens een knobbeltje in mijn hals. Ik werd doorgestuurd naar het ziekenhuis en na scans, puncties en een klieruitname kreeg ik de diagnose Hodgkin. Na de schrik kwam de vraag: hoe wil ik mij laten behandelen? Regulier gaat dat met een chemokuur. Dat zag ik aanvankelijk niet zitten. Ik geloof in een natuurlijke manier van genezen en heb eerst de tijd genomen om bij allerlei alternatieven te informeren. Een aantal van deze artsen raadde mij toch chemotherapie aan, omdat Hodgkin daarmee te genezen is. Deze route ben ik uiteindelijk ingegaan mede door het gesprek met dr. Bachrach.
Een dag voor en een dag na een chemo-infuus, werd ik ondersteund met hyperthermie. De eerste behandeling voelde gelijk weldadig, heerlijk, de warmte en de rust. De eerste chemo was echter een ramp, ik ben vier dagen doodziek geweest en enorm afgevallen. Ik wilde stoppen en naar een kliniek in Duitsland gaan en het via die weg proberen. In het ziekenhuis werd dit ten zeerste afgeraden (kans op resistente Hodgkincellen) en zij kwamen met het voorstel om de dosis te verlagen naar 50%. Dit heb ik toen besloten en dit was te verdragen. Ook kreeg ik van dr. Bachrach het adres van een orthomoleculair arts die mij tijdens het traject verder ondersteunde met vitamine-infusen en later ook met ozontherapie en vitamine C infusen. Helaas bleek er ook nog een bestralingsronde nodig te zijn. Nu, mei 2022, ben ik helemaal schoon.
De diagnose kanker is angstig. De artsen in het ziekenhuis bieden geen begeleiding. Het voelde als een eenzame weg met veel beslissingen die ik te nemen had. Wat een zegen dat er dan plekken zijn die die begeleiding wel bieden, met mensen die je aandacht geven, tijd voor je hebben, met je meedenken, tips geven. Zo is het Centrum Hyperthermie met alle betrokken medewerkers voor mij een ankerpunt geweest.
Tijdens het hele proces heb ik mij ingespannen mij te richten op het positieve: de chemo gaat mij helpen, ik ga genezen, ik leef en wil nog een tijdje blijven. Ik moest leren de angst (die natuurlijk op de deur klopte) toe te laten, recht in de ogen te kijken en vervolgens deze ook weer los te laten. Ik moest leren voelen dat ik de keuze had tussen met de angst meegaan, er ingezogen worden, of mij te richten op mijn genezing. De mindset is belangrijk, angst hoort erbij. Het bleef een inspanning, maar uitzoomen en voelen dat er een keuzemoment is, heeft dit proces mij geleerd. Beslissingen nemen was niet mijn sterkste kant. Ik kon heel makkelijk het gevoel krijgen dat ik de foute keuze had gemaakt. In dit jaar moest ik zoveel beslissen dat ik nu beter bij een beslissing kan blijven. De ziekte heb ik op verschillende lagen ondersteund, op het fysieke vlak met hyperthermie, infusen en gezonde voeding, maar ook op het psychologische niveau: angsten en trauma’s ben ik onder begeleiding gaan verwerken. Voor mij is het daarmee ook een rijk jaar geweest, het heeft mij veranderd. Ik ben dankbaar dat ik nog een tijdje door mag.
Mevrouw N.A., 70 jaar